สำอาง
สำอาง เป็นคำที่แผลงมาจากคำภาษาเขมร สฺอาง (อ่านว่า สะ-อาง) แปลว่า แต่ง แต่งให้เหมาะด้วยเครื่องประดับ.
สำอาง เป็นคำนาม แปลว่า เครื่องสำหรับแต่ง. ในภาษาไทยเรียกเครื่องแป้ง เครื่องแต่งหน้า เช่น แป้ง ลิปสติก รูจทาแก้ม ว่า เครื่องสำอาง. ถ้าเป็นราชาศัพท์จะใช้ว่า เครื่องพระสำอาง. คำลักษณนามที่ใช้กับคำว่า เครื่องสำอาง คือคำว่า ชิ้น อย่าง ชนิด ยี่ห้อ เช่น ฝากซื้อเครื่องสำอางสัก ๒ ชิ้นนะ. เขาซื้อเครื่องสำอางมา ๓ อย่าง. คุณว่าเครื่องสำอางชนิดไหนดีกว่ากัน. คุณใช้เครื่องสำอางยี่ห้ออะไร.
คำว่า สำอาง นอกจากจะปรากฏในคำว่า เครื่องสำอาง แล้ว ยังใช้เป็นคำกริยาอกรรมหรือเป็นคำขยายได้ มีความหมายว่า สำรวย อ้อนแอ้น ไม่บึกบึน ไม่ชอบทำงานสกปรก เช่น เด็กคนนี้สำอางจริง ของสกปรกนิดก็จับไม่ได้. คนสำอางอย่างนี้จะทำอะไรไหว.
คำว่า สำอาง เขียน ส เสือ สระอำ อ อ่าง สระอา ง งู ไม่มีตัวการันต์
ที่มา : บทวิทยุรายการ “รู้ รัก ภาษาไทย” ออกอากาศทางสถานีวิทยุกระจายเสียงแห่งประเทศไทย เมื่อวันที่ ๒๑ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๐ เวลา ๗.๐๐-๗.๓๐ น.