ราชเสวก
คำว่า เสวก (อ่านว่า เส-วก) เป็นคำมาจากภาษาบาลีว่า เสวก (เส-วะ-กะ) แปลว่า ผู้รับใช้. ผู้รับใช้พระเจ้าแผ่นดินเรียกว่า ราชเสวก (ราด-ชะ-เส-วก) เป็นคำเรียกข้าราชการพลเรือนในราชสำนักในสมัยก่อน ดังปรากฏในกฎหมายตราสามดวงที่กล่าวถึงข้าราชสำนักต่าง ๆ ว่า “พร้อมด้วยหมู่มุกขมนตรีกระวีชาติราชเสวกากรมาตยามหาราชครูบโรหิตบัณฑิตยาจารย”
พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้ทรงพระราชนิพนธ์บทเสภาสามัคคีเสวก มีเนื้อหากล่าวถึงหน้าที่และความสำคัญของราชเสวกหรือข้าราชบริพารในราชสำนัก มีความตอนหนึ่งว่า
“อันเสวีแบ่งปันกันทั้งปวง เปนกระทรวงทะบวงการแจ้งประจักษ์
เพื่อประกอบกิจประจำพระสำนัก ให้สมศักดิ์ทรงแต่งตำแหน่งนิยม
แต่ถึงแยกหลายแพนกแยกในกิจ ในดวงจิตสามัคคีเปนปฐม
ถือเอาความภักดีพีโรดม ในบรมบุรุษรัตน์ขัตติยา”
ที่มา : บทวิทยุรายการ “รู้ รัก ภาษาไทย” ออกอากาศทางสถานีวิทยุกระจายเสียงแห่งประเทศไทย เมื่อวันที่ ๒ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๖ เวลา ๗.๐๐-๗.๓๐ น.