เพชร
คำว่า เพชร มาจากคำภาษาสันสกฤตว่า วชฺร (อ่านว่า วัด-ชะ-ระ) ซึ่งแปลว่า สายฟ้า และ เพชร. สาเหตุที่คำว่า วชฺร มีความหมายเช่นนี้ ศาสตราจารย์ ดร. คุณบรรจบ พันธุเมธา เล่าไว้ในหนังสือ “อันเนื่องด้วยชื่อ” สรุปความได้ว่า วชฺร หมายถึง สายฟ้าที่เป็นอาวุธของพระอินทร์ มีประวัติว่าอาวุธนี้ทำมาจากกระดูกของฤๅษีทธีจะ (อ่านว่า ทะ-ที-จะ) สร้างขึ้นเพื่อใช้สังหาร พฤตราสูร (อ่านว่า พฺรึด-ตฺรา-สูน) อสูรแห่งความแห้งแล้งเพื่อให้ฝนกลับมาตกในแผ่นดินอีกครั้ง การที่ วชฺร ซึ่งมีความหมายว่า สายฟ้า มามีความหมายว่า เพชร นั้น โมเนียร์ วิลเลียมส์ สันนิษฐานว่า คงจะเป็นเพราะว่าเพชรเป็นวัตถุแข็งดังสายฟ้าของพระอินทร์
เมื่อไทยนำคำว่า วชฺร มาใช้ว่า เพชร จะหมายถึงสายฟ้าในคำบางคำ เช่น เพชรปาณี (อ่านว่า เพ็ด-ชะ-ปา-นี) มาจากคำภาษาสันสกฤตว่า วชฺรปาณิ (อ่านว่า วัด-ชะ-ระ-ปา-นิ) แปลว่า มือสายฟ้า ใช้เรียกพระอินทร์ เพราะพระอินทร์ทรงสายฟ้าเป็นอาวุธ แต่โดยทั่วไปคำว่า เพชร ใช้เรียกแก้วแข็งมีค่า
๑๖ พฤษภาคม ๒๕๖๒